Voor t werk bij Yaro moet ik vaak op een middelbare school zijn hier, en de collegepoorten met ijzeren pinnetjes en uitgaansverbod tijdens de middag gewoon zijnde, heb k daar toch al men ogen opengetrokken hoor...
Bij aankomst lopen er altijd studenten rond tussen de gebouwen, les bezig of niet. de leerkrachten die niet aan t lesgeven zijn roepen voortdurend een van de studenten bij zich om voor hen wat te eten te gaan kopen of hun gsm te gaan laden en zo meer.
de klaslokalen... deuren en ramen die gewoon openstaan, geen vensters (gelukkig maar bij deze temperaturen), kinderen die niet naar school gaan hangen dan ook door die ramen mee te luisteren of naar de leerlingen binnen te gebaren. en dan de grootte van die lokalen, echt niet groter dan de gemiddelde klas bij ons, zij het wel dat er hier zo'n 100 leerlingen in moeten passen! die verschrikkelijke bankjes die echt niet gemaakt zijn mensen tot 18 jaar, waar sommigen met drie op moeten, staan dan echt helemaal tegen elkaar, soms zover naar voor dat er nog amper plaats is voor de leerkrachten vooraan.
de klaslokalen... deuren en ramen die gewoon openstaan, geen vensters (gelukkig maar bij deze temperaturen), kinderen die niet naar school gaan hangen dan ook door die ramen mee te luisteren of naar de leerlingen binnen te gebaren. en dan de grootte van die lokalen, echt niet groter dan de gemiddelde klas bij ons, zij het wel dat er hier zo'n 100 leerlingen in moeten passen! die verschrikkelijke bankjes die echt niet gemaakt zijn mensen tot 18 jaar, waar sommigen met drie op moeten, staan dan echt helemaal tegen elkaar, soms zover naar voor dat er nog amper plaats is voor de leerkrachten vooraan.
Op een deftige manier lesgeven voor zulke grote groepen is natuurlijk ook geen vanzelfsprekendheid; vaak wordt er van de leerlingen dan ook niet meer verwacht dan klakkeloos herhalen, begrijpen of niet. En in de lagere school blijkt dit nog een stuk erger te zijn.
Voor deze soms belabberde omstandigheden (door mijn westerse ogen, dat weet ik wel), moeten de ouders wel inschrijvingsgeld betalen, iets wat velen niet kunnen. Maar dan nog lijkt t de normale gang van zaken dat de directrice van de school op maandagmorgen de leerlingen naar huis zendt voor drie dagen omdat ze de school nodig heeft voor workshops die zij organiseert, en waar ze niet op tijd een andere plaats voor gezocht heeft waarschijnlijk (waardoor ook mijn naschoolse meetings met de studenten niet konden doorgaan). En dat terwijl men al zo ver achter staat met de leerplannen wegens wekenlange stakingen eerder dit jaar. Bovendien moesten de leerlingen ook enkele examens afleggen die dagen, maar daar moesten ze dan maar deze week, tijdens hun kerstvakantie, voor terugkomen...
Maar het lastigste schoolmoment was toch toen ik een tijdje terug in de staff-room men lunch aan het nuttigen was die voor me meebegracht was. Moesten daar de leerlingen van een hele klas een voor een bij de 'master' een schrift komen ophalen met de resultaten van een test. plus, zo bleek, goed wat slagen van de stok! op het voorhoofd, en niet zacht, sommigen zelfs nog extra op de rug, van dat kaliber dat t zeker rode striemen gegeven moet hebben. 'They have been lazy' werd t weggelachenn toen ik Albert om een verklaring vroeg, hmm, allemaal? en daar zat ik dan, met mijn nu wel helemaal smakeloos geworden bakje rijst...
Een half uurtje later, nog steeds niet helemaal op men effen, kennismaking en introductie met een groep voor de Yaro-meetings, waar Albert hen op het hart drukt dat ze niet alleen over hiv en aids, maar ook over bijvoorbeeld mensenrechten zullen leren... tja...
Voor deze soms belabberde omstandigheden (door mijn westerse ogen, dat weet ik wel), moeten de ouders wel inschrijvingsgeld betalen, iets wat velen niet kunnen. Maar dan nog lijkt t de normale gang van zaken dat de directrice van de school op maandagmorgen de leerlingen naar huis zendt voor drie dagen omdat ze de school nodig heeft voor workshops die zij organiseert, en waar ze niet op tijd een andere plaats voor gezocht heeft waarschijnlijk (waardoor ook mijn naschoolse meetings met de studenten niet konden doorgaan). En dat terwijl men al zo ver achter staat met de leerplannen wegens wekenlange stakingen eerder dit jaar. Bovendien moesten de leerlingen ook enkele examens afleggen die dagen, maar daar moesten ze dan maar deze week, tijdens hun kerstvakantie, voor terugkomen...
Maar het lastigste schoolmoment was toch toen ik een tijdje terug in de staff-room men lunch aan het nuttigen was die voor me meebegracht was. Moesten daar de leerlingen van een hele klas een voor een bij de 'master' een schrift komen ophalen met de resultaten van een test. plus, zo bleek, goed wat slagen van de stok! op het voorhoofd, en niet zacht, sommigen zelfs nog extra op de rug, van dat kaliber dat t zeker rode striemen gegeven moet hebben. 'They have been lazy' werd t weggelachenn toen ik Albert om een verklaring vroeg, hmm, allemaal? en daar zat ik dan, met mijn nu wel helemaal smakeloos geworden bakje rijst...
Een half uurtje later, nog steeds niet helemaal op men effen, kennismaking en introductie met een groep voor de Yaro-meetings, waar Albert hen op het hart drukt dat ze niet alleen over hiv en aids, maar ook over bijvoorbeeld mensenrechten zullen leren... tja...
No comments:
Post a Comment