gelukkig nieuwjaar!

drie kussen uit Ghana

Powerfull Jesus

de leukste shop in town: Powerfull Jesus Ent.: tweedehandstassen!!! voor minder dan een euro t stuk. met een verkoper die raar opkijkt wanneer blanke meiden als een gek tussen zijn koopwaar snuffelen. fantastisch!

hello sliminga hello

hoe bezweet en vuil je er ook bijloopt of fietst, als white lady of 'sliminga' lijk je steeds wel prinses Mathilde te rijk! langs alle kanten 'hello'-geroep en zwaaiende handjes.
op een doordeweeks fietstochtje naar t werk, wat zo'n dik kwartier in beslag neemt, wel 50 kinderen die je hello zeggen, naar de kant van de weg hollen om je na te zwaaien, of simpelweg aan je bagagerek komen hangen. de oudere bevolking en de vrouwen wensen je soms vriendelijk 'dasiba' (goeiemorgen) wanneer je ze kruist. en in een dorpje of meer afgelegen plaatsje brengt een moeder haar kinderen wel eens tot bij jou zodat ze eens een blanke huid van dichterbij kunnen zien, en liefst ook eens voelen. of als je ergens zit wordt een kind door een iets rijkere Ghanees op je schoot gedropt voor een kiekje met een blanke meid als versiering.
maar dan komen we bij de jongemannen.... zowat iedereen wil je vriend zijn, haha. lees: alle mannen hopen op een relatie met een Europese, en zo op een verhuis naar het beloofde land. nuja, kan je het iemand kwalijk nemen? maar daardoor kan je nergens op je gemak op iemand staan wachten, bij de fietsenmaker je band laten herstellen, ergens alleen wat gaan drinken, aan een kraampje een ei laten bakken of gewoon ergens voorbijlopen of fietsen. er komt altijd wel iemand naar je toe (soms schat ik ze niet ouder dan 15) met de meestal standaard zinsnede 'I want to be your friend', en dat het is omdat je er sympathiek of mooi uitziet en dat ze sociaal zijn en graag nieuwe mensen leren kennen, en dan willen ze je telefoonnummer. mmm....
maar in elk geval, aan aandacht geen gebrek hier!

X-mas in Ghana

Bij deze aan iedereen fijne kerstdagen gewenst!

hier ontgaat de kerstperiode mij totaal, eerlijk gezegd. buiten een verloren jingle bells-deuntje in het reclameblok en de talloze vertolkingen van het bijbelverhaal op tv, weinig kerstsfeer te bespeuren, zoals wij die gewend zijn toch.
morgen ga ik mee naar de kerk, zo heb ik beloofd aan men gastgezin. en omdat de overheid door de lonen te laat uit te betalen een uitgebreide kersttafel in de weg staat, maak ik nadien het kerstdiner klaar: kip met frietjes en veeeeel groenten! en als verrassing voor kerstavond maak ik straks banana split, mmm, stiekem dus ook als kadootje voor mezelf, kijk er al naar uit!

60 leerlingen en 2 zakken snoep

woensdag, weer maar eens een Yaro-meeting die niet kon doorgaan... maar in de plaats besloot Albert de groep studenten die hij vrijwillig in de vakantie kwam onderwijzen om een beetje in te lopen op het leerplan, te vragen een uurtje langer te blijven. tijdens dat uur konden ze mij vragen stellen, en na afloop zouden ze dan hun kerstkadootje van hem krijgen: snoepjes. hijzelf kon niet blijven, dus daar stond ik dan plots in een godverlaten school voor meer dan 60 leerlingen, met twee zakken snoep...
hoewel sommigen waarschijnlijk enkel bleven met het vooruitzicht op die beloning, moet ik zeggen dat ze heel stil waren, goed luisterden en interessante vragen stelden over hiv, aids, borstkanker, en veel meer. alles onder controle dus, tot daar t moment aanbrak dat ik die zakken snoep opentrok en begon uit te delen... toen ik halverwege de klas was werd zowat iedereen gek! maar echt gek... degenen die al wat gekregen hadden wilden meer, degenen die hun snoep nog moesten krijgen hadden schrik dat er niet meer genoeg zou zijn voor iedereen. resultaat: bijna heel de groep stort zich op die zak snoep in mijn handen... nog nooit zoiets meegemaakt seg. aan elke arm 20 handen, niet meer kunnen bewegen, geschreeuw, gevecht. na een stomp in men buik de zak maar uit men handen laten trekken en mij een weg uit die mierenhoop gebaand.
16 tot 18-jarigen.... en het waren niet eens lekkere snoepjes, haha

deugddoend briesje

fiets eens als blanke meid voorbij een voetbalveld uitgelaten schooljongens op het moment dat een windvlaag zich een weg onder je lekker brede luchtige rok baant...

op de schoolbanken

Voor t werk bij Yaro moet ik vaak op een middelbare school zijn hier, en de collegepoorten met ijzeren pinnetjes en uitgaansverbod tijdens de middag gewoon zijnde, heb k daar toch al men ogen opengetrokken hoor...

Bij aankomst lopen er altijd studenten rond tussen de gebouwen, les bezig of niet. de leerkrachten die niet aan t lesgeven zijn roepen voortdurend een van de studenten bij zich om voor hen wat te eten te gaan kopen of hun gsm te gaan laden en zo meer.
de klaslokalen... deuren en ramen die gewoon openstaan, geen vensters (gelukkig maar bij deze temperaturen), kinderen die niet naar school gaan hangen dan ook door die ramen mee te luisteren of naar de leerlingen binnen te gebaren. en dan de grootte van die lokalen, echt niet groter dan de gemiddelde klas bij ons, zij het wel dat er hier zo'n 100 leerlingen in moeten passen! die verschrikkelijke bankjes die echt niet gemaakt zijn mensen tot 18 jaar, waar sommigen met drie op moeten, staan dan echt helemaal tegen elkaar, soms zover naar voor dat er nog amper plaats is voor de leerkrachten vooraan.

Op een deftige manier lesgeven voor zulke grote groepen is natuurlijk ook geen vanzelfsprekendheid; vaak wordt er van de leerlingen dan ook niet meer verwacht dan klakkeloos herhalen, begrijpen of niet. En in de lagere school blijkt dit nog een stuk erger te zijn.
Voor deze soms belabberde omstandigheden (door mijn westerse ogen, dat weet ik wel), moeten de ouders wel inschrijvingsgeld betalen, iets wat velen niet kunnen. Maar dan nog lijkt t de normale gang van zaken dat de directrice van de school op maandagmorgen de leerlingen naar huis zendt voor drie dagen omdat ze de school nodig heeft voor workshops die zij organiseert, en waar ze niet op tijd een andere plaats voor gezocht heeft waarschijnlijk (waardoor ook mijn naschoolse meetings met de studenten niet konden doorgaan). En dat terwijl men al zo ver achter staat met de leerplannen wegens wekenlange stakingen eerder dit jaar. Bovendien moesten de leerlingen ook enkele examens afleggen die dagen, maar daar moesten ze dan maar deze week, tijdens hun kerstvakantie, voor terugkomen...
Maar het lastigste schoolmoment was toch toen ik een tijdje terug in de staff-room men lunch aan het nuttigen was die voor me meebegracht was. Moesten daar de leerlingen van een hele klas een voor een bij de 'master' een schrift komen ophalen met de resultaten van een test. plus, zo bleek, goed wat slagen van de stok! op het voorhoofd, en niet zacht, sommigen zelfs nog extra op de rug, van dat kaliber dat t zeker rode striemen gegeven moet hebben. 'They have been lazy' werd t weggelachenn toen ik Albert om een verklaring vroeg, hmm, allemaal? en daar zat ik dan, met mijn nu wel helemaal smakeloos geworden bakje rijst...
Een half uurtje later, nog steeds niet helemaal op men effen, kennismaking en introductie met een groep voor de Yaro-meetings, waar Albert hen op het hart drukt dat ze niet alleen over hiv en aids, maar ook over bijvoorbeeld mensenrechten zullen leren... tja...

YARO

een berichtje over het werk hier, eindelijk, want ik ga hier tijdens de week wel degelijk werken. maar alles op zen Ghanees natuurlijk... vandaar ook de vertraging van deze post.
ik werk hier bij YARO, Youth Action on Reproductive Order. Zij houden zich met verschillende dingen bezig, maar wat ik vooral ga doen, of vanaf nu ook mee bezig ben, is workshops geven rond seksuele en reproductieve gezondheid aan studenten uit het middelbaar onderwijs. zij komen op vrijwillige basis, na de schooluren en zelfs nu het vakantie is. YARO bestaat vooral uit Albert en Sunday, twee echt heel toffe kerels en geweldig gemotiveerd, allebei leerkracht en buiten de uren voltijds met YARO bezig, en dan is er ook nog een stagiaire secretaresse, maar meer dan zitten, liggen, eten en naar de wc of naar buiten lopen heb ik haar nog niet zien doen :-) maar dat is hier ook niets opzienbarends of zo.
de eerste week zijn we al onmiddellijk naar een school hier gegaan om me voor te stellen en te vragen wie er naar de meetings wou komen, ongelooflijk veel respons, en uiteindelijk voor elke dag van de week een groep gevormd van een 25 studenten. Eind vorige week zou ik dan normaal met de workshops beginnen, maar elke dag opnieuw bleek er wel een reden te zijn waarom t niet kon doorgaan, frustraties alom, tot gisteren eindelijk.... meeting 1 met een eerste groep, introductie.
en ik moet zeggen, nog niet zo simpel... eerst is er t taalverschil, maar daar valt nog makkelijk aan te verhelpen, maar dat cultuurverschil.... dat wordt andere koek.
leerlingen van 13 jaar zitten bovendien ook gemengd met leerlingen van 18 jaar in de klas (is hier naar niveau en moment van beginnen met school), en dus ook in die groepen. er komen kinderen van 13 jaar naar de bijeenkomst waarvan je denkt 'moet ik daar in godsnaam mee over seks gaan praten?', maar eens die een beetje loskomen en hun mond opendoen...
en om een klein beeld te schetsen: voor de eerste bijeenkomst, om de sfeer wat los te maken, met veel gegiechel en gelach spelletje pictionary en uitbeelden gespeeld. 'raping' uitbeelden was geen enkel probleem, maar vooraleer er iemand 'kissing' of 'hugging' wist te raden...

African time

Wie wel eens wat met me afspreekt in Belgie, kan getuigen dat ik af en toe eens te laat durf te komen (sorry!). Wel, dat ben ik hier nog steeds niet verleerd, in tegendeel, enige verschil is dat niemand hier daar al wat van gemerkt heeft. Als er iemand moet wachten, dan ben ik het... en wachten heb ik al veel gedaan!! 11 uur wordt hier al makkelijk 13 uur, iemand die tegen me zegt dat ie tot 8.45 les geeft en om 9 op kantoor zal zijn, tegen een tweede persoon zegt dat ie al om 8 op kantoor is, en er uiteindelijk om 11 doorkomt... en daar zit je dan uren te wachten, met een nutteloze gsm wegens overbezette netweken en te warm om terug op de fiets te kruipen. Maar ik begin eraan te wennen... dus - en ik excuseer me nu al - wees voorbereid voor als k terugkom, haha

over slangen en recyclage

buiten aan het huis, gesprek met de gastmama over alle beestjes die hier zitten - en dat zijn er veel!! zoals gezegd zowat overal kippen, geiten en koeien, zelfs midden op straat. Blijft ook verschieten als je rustig een boek zit te lezen en er plots een stier op twee meter van jou staat te grazen, als je je kamer uitkomt en op twee reuzegrote varkens botst en telkens er een salamander tussen je voeten wegspringt. En dan de spinnen... in alle formaten, degene die ik tot voor enkele weken groot noemde en waarvoor ik steevast de mama of papa of andere durver zou roepen om ze te verwijderen, kan k al de baas, maar vorige week moet er zowat t grootste exemplaar van heel Tamale op men muur gezeten hebben! snel onder men veilige muskietennet (wat ben ik blij dat ik dat meeheb) kruipen en hopen dat ze de volgende morgen verdwenen is. Maar erger dan spinnen zijn de kakkerlakken, wist niet dat die in zulke formaten bestaan! Vooral interessant in sommige huizen waar ze rond de "wc-bril" rondzwerven. En om het beestenfeest compleet te maken, 'the dog has given birth'! Mijn gastgezin heeft dus een hond, verschoning, wel zeven nu! en dat allemaal in het hokje naast mijn douchehokje waar geen deur voor is.... als grote hondenliefhebber vind ik dat natuurlijk fantastisch :-)
Maar dus, ons gesprek...
-en zijn hier slangen?
-hier bij het huis heb ik er nog geen gezien, maar ik ben er zeker van dat er daar verder in de struiken wel zitten
-hmmm, dan blijf ik daar liever weg denk ik
-ja, je kan je vuil in een zak verzamelen op je kamer, dan hoef je het niet elke keer te gaan weggooien daar
-ah ja...

en hiermee kan je je misschien voorstellen hoe het hier met de natuur gesteld is, en hoe het er over enkele jaren mee gesteld zal zijn. Een vuilbak valt hier nergens te bespeuren op straat, de enige oplossing is droppen langs de kant van de weg. en voor zover ik me kan voorstellen, kan je met je huisvuil ook nergens anders naartoe dan 'naar de struiken of de bosjes' of wat dan ook...

deegballen

"het eten is heel lekker, zonnige groetjes...."
was het maar waar!!!
wat die Ghanezen hier eten... koolhydraten, koolhydraten en nog eens koolhydraten. Meestal in de vorm van een of andere deegbal of massa: fufu, TZ, kenkey, banku, ... consistentie: vergelijkbaar met ongebakken cake- tot wafel-deeg, en zo komt t ook aan voor de maag :-), maar t smaakt jammer genoeg niet zo lekker als die restjes cake-deeg.... eerder zuur, sommigen redelijk smaakloos. Wel verrassend lekker zijn de riceballs, en soms is er ook pasta of gewone rijst. Het deeg of de rijst wordt steeds geserveerd in een soort tomatensoep of saus, waarin af en toe stukjes vis rondzwemmen, of vlees (of toch iets wat ervoor doorgaat, in elk geval iets waardoor ik hier liever voor vegetarier doorga). groenten worden hier in het gemiddelde huishouden zo goed als niet gegeten... en toen k vorige week enkele stukjes rode paprika op men bord dacht te onderscheiden, dacht lompe ik "jeeej, groenten!", hop de mond in, maar na twee zakjes water was die nog niet geblust natuurlijk..... pepertjes om de soep te kruiden.
maar nu het positieve gedeelte: de lekker vettige gefrituurde dingen die je voor geen geld aan de talrijke kraampjes op straat kan kopen. men favorieten zijn fried jam en fried plantain. het risico om nadien een hele week op de pot te moeten zitten moet je er weliswaar bijnemen wegens de belabberde hygienische omstandigheden van die kraampjes. en dan het fruit: watermeloen, appelsien, banaan, ananas en mango, nog nooit zo lekker geproefd. Dus daarmee toch proberen een behoorlijke dosis vitaminen binnen te krijgen.
En natuurlijk kunnen wij het ons hier wel veroorloven om af en toe eens op restaurant te gaan eten, en hier en daar kan je zelfs een pizza of kip met frieten krijgen, en in de 'supermarkt' kan je ook vanalles kopen. maar dit blijft allemaal toch moeilijk als je in een gstgezin woont, meer dan af en toe wat stiekeme koekjes en een pot confituur voor bij het ontbijt dat anders uit droog brood bestaat heb ik nog niet mee naar huis genomen.
en nog iets... sinds gisteren een potje in de keuken ontdekt met een poot in.... probeerde mezelf wijs te maken dat die wel van een kip zou zijn, maar toch, verdacht groot.... daarstraks even nagevraagd, en .... hond....

gsm

Iedereen die het zich maar een beetje kan veroorloven (of het zich eigenlijk niet kan veroorloven maar liever op eten en basishygiene bespaart), loopt hier met een gsm rond, zelfs in de meest primitieve hutjes en dorpjes zonder elektriciteit. En net als iedereen hier ben ook ik aan men gsm verslingerd :-)
en hier volgt wel men Ghanese nummer: +233 246942690
nieuwtjes steeds welkom, ja!

our house, in the middle of our street

proberen omschrijven waar ik dezer dagen woon, lijkt een onmogelijke opdracht, maar hier volgt men poging. men gastgezin woont in een buitenwijk, op zo een 20 minuten fietsen van de stad, (gelukkig maar want het centrum is een mierenhol) .
Mama en papa: Joan en Peter, begin dertig, schattig zoontje van 10 (Jude) en nog schattiger babytje van een jaar ongeveer. Dan wonen er ook nog de zus van de papa, Sofia, 25, kapster (en neen ik laat me niet verleiden tot van die vlechtjes!!!) en de zus van de mama, 24 en studeert voor secretaresse. Allemaal super vriendelijk.
Mijn kamer ligt een 20 meter verwijderd van t huis, dus wel wat privacy, maar ook steeds door t donker buiten over en weer. binnen in het huis is er een toilet, met een doorspoelbak zelfs, maar stro;end water is er enkel van 5 tot 7 smorgens. dan worden er dus emmertjes gevuld om de rest van de dag door te komen. heb ook men eigen douche in het blokje waar men kamer is, zijnde een betonnen hokje (zonder deur!) waar ik dan een emmer water heen sleur, gewellig tussen de spinnetjes en salamanders. En er is electriciteit! Maar elke zaterdag en verder om de vijf dagen is er "lights off" in de wijk, niks electriciteit om te besparen, wegens laag waterpeil in de volta door t droogseizoen. En af en toe zijn de units op..... hehe
snel meer nieuws!

the road to Tamale

een dikke 10 uur op t vliegtuig en een lange 7 uur wachten in Casablanca, weliswaar opgevrolijkt door een discussie met een Mauretanier over relaties en de Islam, een zesjarig meisje uit Mali dat een dansvoorstelling voor me gaf en een uur lang alle gerechten die we kende opsomde (inclusief paardenogen en koeienhuid), gevolgd door "tu aimes ca?" en een gast uit Nigeria, een vrouw uit Burkina Faso en een man uit Libanon die er elk op hun beurt op stonden na vijf minuten praten hun telefoonnummer in men handen te stoppen, 'voor t geval ik eens in hun land zou passeren'.... hmm
maar dan eindelijk: God has smiled on me, op het naambordje van het hotelletje in Accra welteverstaan, verder weinig van zulk een gevoel te merken. verschrikkelijk warm en doodmoe.
Volgende morgen om 4 vertrokken richting noorden, naar Tamale. Een helse rit. Zodra buiten de hoofdstad niet meer dan één rijvak per richting, en met een beetje geluk hier en daar een stukje verharde weg, soms zelfs zonder immense putten. Hoe meer noordwaards, hoe stoffiger en primitiever. Zei dat wel steeds voordien, maar blijft toch wel verschieten te zien dat de dorpjes langs de kant van de weg echt uit hutjes ofwel uit golfplaten huisjes bestaan.

En als je hier bij een benzinestation naar een female urinary moet, kan je je verwachten aan een muurtje met daarachter een goot met een zwerm vliegen rond... niks meer, geen water te bespeuren, en die vrouwen hebben hier heus niet zoals ik, verwend belgisch nest, papieren zakdoekjes op zak... jak
na een dikke 15 uur en drie lekke banden: Tamale!! jihaa mijn thuishaven voor de volgende maanden, een redelijk grote stad. Nuja stad, niet te vergelijken met iets in België hoor. overal geiten en kippen langs de kant van de weg, zoals er hier net een geit binnen stond te bleiten in het internetcafe.
goh, men verhaal is nog helemaal niet af, maar aangezien dit al de zoveelste poging is en deze pc's echt niet dat zijn, is de rest voor volgende keer. voor ik deze tekst ook weer verlies.
tot snel!!
maaike

woensdag...

Na enkele omzwervingen langs de Vlaamse ziekenhuizen, poging twee:

22/11/2006
13.05: Brussels - Casablanca
23.00: Casablanca - Accra

Het vervolg op deze blog.
tot snel, vanuit Ghana
Maaike